Αντικείμενο της συγκεκριμένης μελέτης αποτελεί η επιρροή ιδεολογικών ρευμάτων της ευρωπαϊκής πολιτικής σκέψης στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα στην ιδεολογία του ιταλικού φασιστικού κινήματος, ιδιαίτερα στο θέμα της χρήσης βίας για την επιτέλεση πολιτικών σκοπών.
Η πρόσληψη της έννοιας της βίας από τα κορυφαία στελέχη της Ιταλικής Εθνικιστικής Ένωσης, όπως ο Enrico Corradini, τόσο σε θέματα εξωτερικής, όσο και εσωτερικής πολιτικής υπό την επήρεια της σύγκρουσης στη Λιβύη και του Ευρωπαϊκού Πολέμου, απασχολούν το πρώτο κεφάλαιο της παρούσας μελέτης.
Στο δεύτερο κεφάλαιο παρουσιάζεται το επόμενο ιδεολογικό ρεύμα, το οποίο εμφανώς υποστήριζε τη χρήση βίας για την επίτευξη πολιτικών σκοπών, ο επαναστατικός συνδικαλισμός. Στα κείμενα των Sergio Panunzio, Agostino Lanzillo, Angelo Olivetti, ανιχνεύονται η σύζευξη επαναστατικών μύθων και πολιτικής βίας, η έννοια της πειθαρχίας και η ετοιμότητα για θυσία.
Στο τρίτο κεφάλαιο παρουσιάζονται οι πολιτικές, ιδεολογικές αρχές του Φουτουρισμού, ενός κινήματος το οποίο, ίσως, να αντιπροσώπευε στον μεγαλύτερο βαθμό την έννοια της νεωτερικής βίας.
Στο τέταρτο κεφάλαιο αναλύονται οι απόψεις των εκπροσώπων της φλωρεντινής avant garde, οι οποίοι με πρωτεργάτες τους Giovanni Papini και Giuseppe Prezzolini, αποτέλεσαν τους κύριους εκφραστές της λεγόμενης «αναγεννητικής βίας», όπως αναδείχτηκε στα δύο βασικά όργανα έκφρασης της ιδεολογίας τους, τα περιοδικά Leonardo και La Voce.